เอ็กซ์เมน เลกาซี่ 252 | ได้เวลาจบเกมส์แล้ว

ปารีส หลังจากที่โปรเฟสเซอร์ เอ็กซ์ถูกลักพาตัว เฟรนซี่ แม็กนีโต แกมบิท ลีเจี้ยน และ โร้ก มุ่งหน้ามายังปารีสเพื่อตามหาตัวของหนึ่งในบุกคลิกภาพที่หายไปของลีเจี้ยน Styx

ลีเจี้ยน ได้ใช้พลังของ ไทม์-ซิงค์ หยุดเวลาทั้งเมืองไว้โดยยอมให้พวกเขาและฝ่ายศัตรูเท่านั้นที่มีอิสระ สิ่งที่เคลื่อนไหวนอกจากพวกเขาถือเป็นศัตรู

โร้กเจอเข้ากับ บลีดดิ้ง อิมเมจ ชายผู้มีพลังส่งความเจ็บปวดจากร่างกายของตนไปถึงตัวผู้ที่อยู่ในระยะประชิด เขาเป็นหนึ่งในบุกคลิกภาพที่หายไปของลีเจี้ยน

บลีดดิ้งอิมเมจกดปุ่มระเบิดตัวเอง โร้กถูกส่งผ่านความเจ็บปวดทั้งหมดของบลีดดิ้งเข้ามาในร่างทันที

โร้กไม่ได้รับบาดเจ็บทางกายแต่ระบบประสาทของเธอทั้งหมดถูกช็อคด้วยความเจ็บปวดที่ส่งตรงเข้ามาจนอาการหนัก

พวกเขาต้องกลับมาวางแผนกันใหม่ แม็กนีโตขอคำอธิบายเรื่องของ สติกซ์จากลีเจี้ยน
ลีเจี้ยน : สติกซ์เรียกสิ่งที่เขาทำได้ว่า สัมผัสมรณะ แต่มันซับซ้อนกว่านั้นมาก  ถ้าเขาสัมผัสคุณ เขาจะดูดซับวิญญาณของคุณไป คุณจะไร้สติสัมปชัญญะและเขาจะควบคุมร่างที่ว่างเปล่าของคุณ คุณจะกลายเป็นทาสของเขา
เฟรนซี่ : เยี่ยม งั้นเราก็อัดเขาให้ร่วงโดยไม่ต้องแตะตัวเขา
แกมบิท : และจัดการทุกคนที่เราพบเหมือนเป็นศัตรูตัวฉกาจ
แม็กนีโต แนะนำให้รอให้โร้กหายดีก่อนแล้วค่อยกลับไปปฏิบัติการ

ลีเจี้ยนมาดูิอาการของโร้ก ดูท่าทางของเขาไม่ค่อยดีนัก
ลีเจี้ยน : คุณแน่ใจนะโร้ก ? คุณดูเหมือนมีปัญหา
โร้ก : ฉันเคยคิดถึง มาร์เวล เกิร์ล และ ลอร์น่า และ เอล็กซ์ มันน่าอัศจรรย์ใจมาก ถ้าสก็อตต์จัดการให้พวกเขาไปสู่สิ่งที่พวกเขาเป็นได้ สิ่งที่นายต้องการคืออะไร ?
ลีเจี้ยน : ผมแปลกใจมาำก ถ้าสิ่งที่ อิมเมจ พูดเอาไว้ก่อนตายคือการบอกใบ้ที่ซ่อนของสติกซ์ .. ผมไม่สามารถทนได้นานขนาดนี้ ผมดึงพลังของไทม์-ซิงค์มาใช้อยู่ ตัวตนของเขาแข้มแข็งมาก...

ลีเจี้ยนถูกตัวตนของไทม์ซิงค์เข้าครอบงำชั่วขณะหนึ่ง : จะกักฉันไว้ในนี้ได้ตลอดไปงั้นหรือ ? มันไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก ฉันกำลังปีนขึ้นมาถึงกระเดือกแกแล้ว และ เวลานี้ ...

ลีเจี้ยนดึงสติกลับมาได้ : ผมยังอยู่นี่ โร้ก แต่ผมกลัว  ผมกลัวการต่อสู้ครั้งนี้ สติกซ์ดำเนินแผนการณ์มาจนขั้นตอนสุดท้าย เขารู้จักทั้งทีม พอๆกับที่ผมรู้

โร้ก : เยี่ยม มันก็เหมือนที่เรมี่เคยบอก ถ้าเราไม่มีไพ่ดีๆ เราก็ต้องเกทับกันล่ะ

แม็กนีโต แกมบิท และ เฟรนซี่ ออกปฏิบัติการ พวกเขามาพบลีเจี้ยนข้างนอก

แกมบิท : โร้กอยู่ไหน ?

ลีเจี้ยน : เธอยังไม่พร้อม แต่เรารอไม่ได้แล้ว จริงจังนะ เรารออีกไม่ได้แล้ว

ลีเจี้ยน : เกราะเวลาได้กันพวกวายร้ายออกไปนอกการต่อสู้ แต่ ไทม์-ซิงค์กำลังสู้กับผมอยู่ข้างใน ถ้าหากเขาชนะ คุณต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาทั้งหมดอีกครั้ง
เฟรนซี่ : ถ้างั้น ?
ลีเจี้ยน : ดังนั้น ผมน่าจะเลิกใช้เกราะเวลา เรารู้ว่าสติกซ์อยากให้เราไปหาเขาเพื่อให้มันเป็นไปตามแผน
แกมบิท : เสียงเหมือนนายกำลังขออนุญาติเลยนะ
ลีเจี้ยน : ผมรู้ว่า ผมกำลังขอเสี่ยงอย่างสูง เราจะไปเจอกับสติกซ์และทีมของเขา
เฟรนซี่ : แน่ล่ะ เราก็ไม่ได้มานัดกินข้าวเย็นกันอยู่แล้ว
แกมบิท : ปล่อยให้นาน กว่านี้ สติกซ์ก็ก่อความเสียหายมากขึ้น เราต้องจบเรื่องนี้แล้ว

แม็กนีโต : งั้นพวกเราเห็นชอบ ลีเจี้ยนปลดเกราะเวลา

ทันทีที่ลีเจี้ยนปลดเกราะแมลงวันฝูงมหึมาก็มุ่งมาทางพวกเขา

ฝูงแมลงวันนำทางเขาไปสู่ที่กบดานของสติกซ์ ผู้มีสัมผัสมรณะ

สุสานใต้ดินกลางกรุงปารีส

ลีเจี้ยน : ผมจะนำทางเอง

เฟรนซี่ : นายรู้ทางเหรอ

ลีเจี้ยน : ไม่รู้สิ แต่ มันคือ ผมเอง ที่เขาต้องการตัว

ด้านล่างไม่ต่างจากนรก มีผู้คนมากมายถูกหนวดปลามึกรัดเอาไว้ในน้ำร้อนระอุ

แม็กนีโตบอกว่าพวกนี้เป็นภาพลวงตาที่ส่งตรงเข้าสมอง ลีเจี้ยนบอกว่า เป็นฝีมือของโปรเฟสเซอร์เอ็กซ์ที่ถูกสติกซ์ควบคุม บางทีพวกเราอาจมาสายเกินไปแล้วก็ได้

เมื่อพวกเขาเดินมาต่อก็พบเข้ากับซากศพของพวกเขาเอง หนนี้ไม่ใช่ภาพลวงตาแต่เป็นโครงกระดูกที่เอามาจัดแต่งเป็นร่างพวกเขา และ ฝูงคนกลุ่มหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามา

เฟรนซี่เตรียมอัดคนเหล่านั้นให้พ้นทาง แต่ชายคนที่เธอกำลังจะซัดบอกว่า
ชาย1 : เจ้านายของเราอยากคุยกับเดวิด ฮอลเลอร์ ไม่ใช่คนอื่น มีเขาคนเดียวที่ผ่านไปได้
เฟรนซี่ : พวกนายคิดว่าขวางเราได้งั้นเรอะ
ชาย1 : ได้สิ เพราะถ้าพวกคุณใส่ใจชีวิตของผู้บริสุทธิ์ พวกเราก็ทำได้ เพราะถ้าพวกคุณไม่ยอม เจ้านายของเราจะสั่งระเบิดพวกเราทุกคน
( กลุ่มคนพวกนี่ถูกผูกระเบิดติดตัวมาทุกคน )

 

ลีเจี้ยน : ผมจะไปเอง
แม็กนีโต : ไม่ เราจะอยู่นี่ด้วยกัน
ลีเจี้ยน : เขาได้ตัวพ่อผมไป เราไม่อาจสู้กับเขาในทุกกรณี
แม็กนีโต :ฮอลเลอร์ ถ้าสติกซ์แตะตัวนายและครอบงำนายได้ เขาจะได้พลังทั้งหมดของนายและเราจะเสียอาวุธที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่ใช้ต่อต้านเขา ฉันยอมให้นายทำแบบนั้นไม่ได้
ลีเจี้ยน : ผมไม่อยากได้คำเยินยอจากคุณแม็กนีโต และ ผมไม่ยอมให้คุณหยุดผม

แล้วเปกาซัสหมัดดาวตกก็ได้ใช้อัดแม็กนีโตจนหมอบอีกหน เฮ้อ !!

ลีเจี้ยนเดินฝ่ากลางฝูงสาวกของสติกซ์เข้ามา

สติกซ์ : ฉันรอเวลานี้มานานแล้ว เดวิด ฮอลเลอร์  บางทีแกต้องนอบน้อมต่อฉันหน่อย

ลีเจี้ยน : ขอบใจมาก ฉันจะผ่านไป

สติกซ์ : เส้นประสาทของแกตึงไปหมดทุกเส้น ไม่ใช่แค่ร่างกายเท่านั้น พยายามดึงฉันกลับเข้าไปในสมองของแก เชื่อฉันเหอะ มันไม่เกิดขึ้นหรอก

สติกซ์ : เหตุผลเดียวที่ฉันรอแกมานานขนาดนี้ เพราะ ฉันต้องใช้พ่อแกสร้างการยับยั้งจิตของแก แกไม่สามารถดูดซึมหรือทำร้ายฉันได้ หรือใช้พลังนับพันของแกต่อต้านฉันได้
ลีเจี้ยน : ปล่อยเขาไป ปล่อยพวกเขาทั้งหมดไป ฉันจะอุทิศตัวตนของฉันให้แก แกต้องการแบบนั้นไม่ใช่หรือไง เพราะแกไม่แน่ใจนักว่าแกจะดูดกลืนฉันได้ไหม ถ้าหากฉันต่อต้านแกขึ้นมา

สติกซ์ : เข้ามาใกล้ๆสิ ฉันอยากให้แกเห็นบางอย่าง
ลีเจี้ยน : ตรงนี้ก็ได้ ฉันไม่ได้ตาบอด
สติกซ์ : มนุษย์ทุกคนล้วนมืดบอด จนกว่าดวงตาของพวกเขาจะเบิกกว้าง
สติกซ์ :ร่างของพ่อแกอยู่เคียงข้างฉัน ไม่ได้มีอะไรมันเป็นแค่เปลือกนอก  นี่คือวิญญาณของเขาถูกกักเอาไว้ในตัวของฉันกับคนอื่นๆ

สติกซ์ : นี่คือเหตุว่า ทำไมแกต้องมาหาฉัน เพราะไม่งั้นเขาจะอยู่อย่างนี้ไปตลอดกาล เขาจะถูกตัดขาดจากร่างหรือกลายเป็นผีร้องโหยหวน มันขึ้นอยู่กับแก
ลีเจี้ยน : ฉันเลือกแล้วล่ะ แกชนะ
สติกซ์ : โอแน่นอน  เอาล่ะ ยื่นมือมาจับฉันสิ

ลีเจี้ยนยื่นมือไปสัมผัส สติกซ์ ดูเหมือนว่า สติกซ์จะมีชัย

สติกซ์ : และตอนนี้ ....

ได้เวลา จบเกมส์แล้ว
ด้านนอก แกมบิท แม็กนีโต และ เฟรนซี่ กำลังเผชิญหน้ากับบุกคลิกภาพสุดท้ายที่หายไปของลีเจี้ยน ... ENDGAME ..