อันแคนนี่ เอ็กซ์เมน 543 | เฟียร์ อิท เซล์ฟ | ผมทำสิ่งที่ผมจำเป็นต้องทำ

X- ห้องรักษาพยาบาล ยูโทเปีย

ไวท์ควีนผู้ที่ถูกจิตของเทพแห่งความหวาดกลัวครอบงำยืนถือหมอนข้างเตียงของโฮปที่ไม่ได้สติจากการพยายามขัดขวาง Kurrth

เธอเหมือนได้ยินเสียกระซิบบางอย่าง
ไวท์ควีน - อะไรล่ะนั่น ?
ไวท์ควีน - ใช่แล้ว ที่รัก ฉันรู้  ฉันรู้
ไวท์ควีน - มันกำลังจะลงเอยด้วยดี
ไวท์ควีน - ไม่จำเป็นต้องมีใครหวาดกลัวไปมากกว่านี้แล้ว

หมอนสีขาวถูกยื่นไปใกล้ใบหน้าของโฮป .. อะไรจะเกิดขึ้น ใครเคยดูหนังฆาตกรรมเกรดบีคงทราบ

X-ซานฟรานซิสโก

บนสะพานโกลเด้นเกท ไซคล็อปส์ออกมาพูดคุยกับ Kurrth และสาวกของ Kurrth
สาวก - สุดท้ายแล้ว เจ้าก็เข้าใจจนได้ว่า เจ้าควรจะมาเป็นพวกเดียวกับเรา
สาวก - จ้าวแห่งความหวาดกลัวต้องการเพียงอาณาจักรของท่านเพื่อแผ่ขยายและเติมเต็มความอุดมสมบูรณ์ในหัวใจของผู้คน ท่านมิได้กดดันให้เราต่อต้านมิวแตนท์  ท่านรักเจ้า  เจ้าเป็นผู้แสดงสัจธรรมของท่าน เจ้าสมควรเป็นพวกเดียวกับเรา

ไซคล็อปส์ - ใช่ เกลียดและกลัว. ตรงประเด็นดี ขอบใจนะ.

สาวก - งั้น-- เจ้าจะละทิ้งเมืองซานฟานซิสโกใช่ไหม ?

ไซคล็อปส์ - มันสมเหตุสมผลดี คิดงั้นหรือเปล่าล่ะ ?

วินาทีนั้น ประกายสายฟ้าสีแดงได้พวกพุ่งออกจากร่างของ KURRTH
สาวก - ท่านจักเกอร์นอร์ทผู้ยิ่งใหญ่ !
ไซคล็อป - เปล่า ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอก.

ไซคล็อปยิ้มออก
ไซคล็อป - ฉันคิดว่า ซิโตรักได้เปลี่ยนใจแล้ว  ขอบคุณมากเลยกับแผน 13

X-มิติ CRIMSON COSMOS

มาจิกกำลังใช้เวทมนตร์เปิดประตูมิติกลับสู่โลกปัจจุบัน
มาจิก- พี่พร้อมแล้วหรือยัง ?
โคลอสซัส - พร้อมแล้ว แม่เกล็ดหิมะ ( หมายถึงมาจิก ) ช่วยเปิดทางผ่านให้ด้วย

ชาโดว์แคทยื่นมือมาจะแตะตัวโคลอสซัส
ชาโดว์แคท - ปีเตอร์
โคลอสซัส - อย่าแตะผม แคทย่า. ผิวของผมอาจเผานิ้วของคุณ
ชาโดว์แคท - เยี่ยมเลย

แล้วจักเกอร์นอร์ทคนใหม่ก็พุ่งผ่านประตูมิติ

ผมจำ เคน มาร์โก ได้. 
คนที่เป็นจักเกอร์นอร์ทมาก่อนผม

การทำลายล้างที่มีสาเหตุมาจากเขา

เขาสนุกที่ได้ทำอย่างนั้น

ผมเคยแปลกใจว่า

เขาทำแต่ละสิ่งที่โหดร้ายเหล่านั้นได้อย่างไร

ตอนนี้
ผมแค่ประหลาดใจว่า

เขาเคยหยุดมันได้ยังไง

 - โคลอสซัส

แล้ว จักเกอร์นอร์ทคนใหม่ ( ผมขอเรียกโคลอสซัสเหมือนเดิมนะครับ ) ก็พุ่งทะลุมิติมาเจอกับ อดีตจักเกอร์นอร์ท 

KURRTH - XBFPB !

โคลอสซัสพุ่งชน KURRTH จนถนนกระจุย

ไซคล็อป - โคลอสซัส ?

ผมรู้สึกว่ากระโหลกของผมร้าว

(โคลอสซัสถูกฆ้อนปาใส่หน้าแต่เฉยๆ)
มันไม่เห็นจะสำคัญเลย
มันเจ็บปวดยิ่งกว่าทุกสิ่งที่ผมเคยรู้สึก
ผมต้องการแค่ให้มากขึ้นกว่าเดิมอีก
(โคลอสซัสเสยคาง KURRTH ก่อนที่หมวกเกราะจะก่อตัวขึ้นมา )

อาคารบ้านเรือนหักโค่นลง
ผมได้ยินเสียงร้องจากข้างในนั้น ฟังดูเหมือนตกใจกลัว ก่อนที่จะค่อยๆเงียบหายไป
ผมจำได้ว่าครั้งหนึ่งที่สิ่งแบบนี้ดูเหมือนเป็นเรื่องที่สำคัญ
ผมจำไม่ได้แล้วว่าเพราะอะไร

หน้านี้โคลอสซัส ยัน อัด ทุบ KURTH อย่างบ้าเลือดโดยไม่สนใจอะไรรอบข้างเลย

บนดาดฟ้าตึกใกล้ๆ
แม็กนีโต - นายปลดปล่อยอะไรออกมาน่ะ ?
ไซคล็อป - มันไม่ตรงกับแผนที่เราได้วางเอาไว้ แม็กนีโต

แล้วมาจิกกับชาโดว์แคทก็กลับมาจากมิติ CRIMSON COSMOS

ชาโดว์แคท- สก็อตต์ ซัมเมอร์ส ฉันจะฝังหัวนายลงไปในกำแพง
ไซคล็อป - ฉันเสียใจด้วย คิตตี้ แต่เราไม่มีเวลาให้คิดเรื่องนี้ในตอนนี้ นี่มันไม่ใช่ ... อิลยาน่า-- เกิดอะไรขึ้น ?

ไซคล็อป - ทำไมไม่ใช่เธอล่ะ ?
มาจิก - เขาก้าวเข้าไปเองและไม่ใช่เวลาถกเถียงถึงความฉลาดในชั้นเรียนของเรา  เราจำเป็นต้องช่วยผู้คนให้ปลอดภัยให้ได้

ไซคล็อป - เราก็เป็นงั้นอยู่แล้ว แต่ มีปัญหาอะไรหรือไง ?
มาจิก - พวกอักขระที่จักเกอร์นอร์ทสร้างขึ้นมา(ตัวอักษรที่ปรากฏบนทางเดินที่มันก้าวมาน่ะครับ) หากว่าปีเตอร์อัดให้มันถอยกลับไปทางเดิมได้ไกลพอ  พวกมันจะหลุดลอกไปด้วยตัวของมันเอง
ไซคล็อป - ช่วยอธิบายแบบที่ฉันเข้าใจได้ทีสิ
มาจิก - คิดถึง " ภาวะมวลวิกฤต " ดูสิ

** ภาวะมวลวิกฤต (Critical Mass) เป็นทฤษฎีทางพฤติกรรมศาสตร์ที่ว่าด้วย การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของมวลชนประเภทเดียวกัน คือ ถ้ามีลิงหนึ่งร้อยตัวกินกล้วย และ มีลิงในฝูง 1- 2 ตัวเริ่มกินองุ่น  จากนั้นแต่ละวันลิงที่กินองุ่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่ลิงที่กินกล้วยก็ยังกินอยู่ วันหนึ่งมีลิงกินองุ่นเพิ่มขึ้นเป็น 32 ตัว แล้วในวันนั้นลิงทั้ง 100 ตัวเปลี่ยนมากินองุ่นหมด จำนวน 32 นี่เรียกว่า Critical Number ที่จะนำไปสู่ภาวะ Critical Mass ครับ คือ ภาวะที่เกิดกาีรเปลี่ยนแปลงอย่างสมบูรณ์

แสงจากตัวของมันเผาเกราะของผมได้
กระดูกของผมแตกเป็นชิ้นๆด้วยกำปั้นของมัน

มันแข็งแรงกว่าผม
มันรวดเร็วกว่าผม

มันทรงพลังกว่าผมในทุกๆด้าน
แต่ยกเว้น สิ่งเดียว

มันหยุดผมไม่ได้

มันจะทำได้ยังไง ?

ผมยังหยุดตัวเองไม่ได้เลย

ถึงโดนอัด โคลอสซัสก็ยังพุ่งเข้าใส่แบบไม่ถอย ไม่ยั้ง

คือประมาณว่า อักขระบนพื้นเป็นตัวส่งพลังจากเทพแห่งความหวาดกลัว ต้องอาศัยการเดินหน้าของจักรเกอร์นอร์ทจึงส่งพลังมาได้  โคลอสซัสยิ่งอัดให้มันถอยไปได้เท่าไหร่ อักขระก็ค่อยๆลอยออกไปเรื่อยๆ เขาต้องอัดมันให้ถอยกลับไปให้อักขระหลุดไปจนถึง จำนวนวิกฤต หรือ Critical number เพื่อให้เกิดภาวะมวลวิกฤต ของอักขระซึ่งจะทำให้อักขระของเทพแห่งความกลัวหลุดจากตัวของจักร์เกอร์นอร์ทได้ทั้งหมด

X- 60 ไมล์ทางตะวันออกของซานฟรานซิสโก
ห้านาทีหลังจากนั้น

ไซคล็อปส์ - อิลยาน่าเกิดอะไรขึ้น ?
มาจิก - พวกเขาได้กลับมาสู่จุดตั้งต้นของเส้นทางของจักเกอร์นอร์ท อักขระแห่งพลังจะถูกทำลาย-- ไม่ใช่

" เจ้าอสรพิษเรียกตัวข้ารับใช้กลับบ้าน เกินกว่าจะเสี่ยงให้มันพ่ายแพ้ "
" เราชนะแล้ว "
" ตอนนี้ เราต้องหวังว่า เราจะอยู่รอดด้วย " - มาจิก

แล้ว KURRTH ก็หายไปพร้อมกับอักขระแห่งพลังของเทพแห่งความหวาดกลัว

" ฉันเห็นโคลอสซัส เขายังอยู่ ตอนนี้ ต้องขอบคุณพระเจ้าในเรื่องนั้น "
" ...ควรจะหยุดเขาไหม ? " - ไซคล็อป

โคลอสซัสยังวิ่งมุ่งตรงไปข้างหน้า ทั้งๆที่ KURRTH ไม่อยู่แล้ว

ที่ห้องพยาบาล ไวท์ควีนวางหมอนอุดหน้าของโฮป

นาเมอร์ - เอมม่า !
แต่ นาเมอร์เข้ามาขวางทัน เขาโอบตัวเธอออกไป
นาเมอร์ - หยุดเถอะ!
ไวท์ควีน - มันกำลังกลับมาฆ่าพวกเราทั้งหมด. ไม่นะ
นาเมอร์ - มันจบแล้ว !
ไวท์ควีน - เผาพวกเราทั้งหมด เผาพวกเราจากเบื้องบน!
นาเมอร์ - เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง และ คุณล่ะ เอมม่า ? ถึงแม้ยศถาบรรดาศักดิ์ทั้งโลกถูกถอดไปจากคุณ  คุณก็ยังเป็นราชินีคนหนึ่งอยู่ดี

นาเมอร์ - คุณไม่ต้องกลัวเธอเลย

แล้วนาเมอร์ก็จูบไวท์ควีน

ไวท์ควีนรู้สึกตัว คงไม่ใช่เพราะจูบของนาเมอร์แต่คงเป็นเพราะอำนาจของเทพแห่งความหวาดกลัวจาก KURRTH หายไปพอดี

ไวท์ควีน - สก็อตต์ ฉัน... นาเมอร์ ? อะไรกัน เดี๋ยวนะ ฉันทำ--ไม่ การสัมผัสจิตของสัตว์ประหลาดทำให้ฉัน-- ฉันกำลังจะฆ่าเธอ--ฉัน
นาเมอร์ - คุณทำไปแล้ว

ไวท์ควีน - ได้โปรดอย่าบอกใครเรื่องนี้นะ ฉัน...
นาเมอร์ - ผมไม่บอกหรอก
ไวท์ควีน -  การฆ่าเป็นเพียงสิ่งหนึ่ง แต่มันแสดงให้เห็นความอิจฉาริษยาอันคับแคบที่ฉันได้พยายามปกปิดเอาไว้โดยไม่ให้ใครเห็น  ขอบคุณพระเจ้าที่คุณอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าหากคุณไม่อยู่ล่ะก็...

ไวท์ควีน - คุณมาทำอะไรที่นี่ล่ะ ? ฉันนึกว่าคุณอยู่ในสงครามเสียอีก
นาเมอร์ - ผมก็อยู่นั่นและตอนนี้ ได้เห็นคุณปลอดภัยจากสงครามแล้ว ผมจะกลับไปล่ะ

นาเมอร์ผินหลังออกจากประตูไปป
นาเมอร์ - ถ้าหากว่านาเมอร์ได้ยินเสียงของหญิงสาวคนหนึ่งแล้วเขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวด เขาจะมาเพื่ออยู่เคียงข้างเธอ เขาช่างไร้ความหมายที่มาปกป้องเรื่องนั้นไม่ให้เกิดขึ้น

นาเมอร์ - ทบทวนเรื่องนี้บ้างนะ รอยสัมผัสที่เล็กที่สุดในสิ่งที่ผมทำให้คุณ..

X- บทส่งท้าย
โคลอสซัสหยุดตัวเองลงได้ในที่สุดและพวกไซคล็อปก็เทเลพอร์ทตามมา

โคลอสซัส-ทำไมนายไม่บอกฉันเรื่องอิลยาน่าล่ะ สก็อตต์ ? นายอยากให้เธอแบกรับภาระแห่งคำสาปนี่หรือไง ?
ไซคล็อป - เราไม่รู้ว่า ซิโตรักจะยอมรับทีละคนหรือเปล่า แต่ถ้ามันเป็นงั้นล่ะ ? เราต้องการปิดหนทางของพลังที่จะไปสู่ใครสักคนที่เอาไปใช้ในทางที่ผิด. อิลยาน่ามีประสบการณ์กับสิ่งแบบเดียวกันนี้ เธอเสนอตัวเข้ามาเอง  เรารู้ดีว่านายจะไม่เข้าใจมัน

โคลอสซัส- " สิ่งแบบเดียวกันนี้ " คือ " การครอบงำของปีศาจ "  นายรู้ความหมายนั่นไหม ?  นายอยากให้ปีศาจลากวิญญาณของนายไปลงกองไฟหรือเปล่า ?
ไซคล็อปส์ - ถ้าหากนั่นเป็นสิ่งที่มันต้องทำนะ

ไซคล็อป - และนายไม่อยู่ในสถานะที่จะมาตั้งคำถามกับฉัน ฉันหงุดหงิดกับนายด้วย. นายไม่ใช่ตัวเลือกของสิ่งนี้
โคลอสซัส - ฉันจะเป็นสิ่งนี้  จักเกอร์นอร์ท  ตอนนี้  ขอเราอยู่กันตามลำพัง ซัมเมอร์ส

ชาโดว์แคท- ทำได้ดี พีท
โคลอสซัส-ขอบคุณมาก
ชาโดว์แคท- ฉันกำลังประชดนายอยู่นะ

โคลอสซัสคลายหมวกจักเกอร์นอร์ทออก

โคลอสซัส - ได้โปรด แคทย่า อย่าได้ตัดสินอะไร. เธออยากจะทำอะไรกัน ? หลังจากทุกสิ่งทุกอย่างผ่านไป, เธอยังอยากทำให้อิลยาน่ายอมแพ้มากกว่านี้อีกหรือไง ?
ชาโดว์แคท - ฉันไม่รู้ บางที อิลยาน่าที่ฉันรู้จักควรเป็น แต่ อิลยาน่าที่ฉันรู้จักจะไม่ปล่อยให้เพื่อนของเธอไปเสี่ยงเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะได้ชำระความแค้น  นั่นยังเป็นแม่เกล็ดหิมะของเธออีกหรือพีท ?

โคลอสซัส - เธอไม่เข้าใจสิ่งที่ผลักดันให้บางคนเป็นอย่างนั้น ?

ชาโดว์แคท - แน่นอน ฉันเข้าใจ แต่ ฉันไม่อยากทำแบบนั้น  ถ้าหากฉันมีชีวิตอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้ล้างแค้น ฉันคงจะฆ่าตัวตายไปแล้ว ฉันจะไม่เป็นคนเห็นแก่ตัวเพียงเพราะว่า ฉันกำลังเจ็บปวดหรอกนะ และ นายรู้อะไรล่ะ ?

ชาโดว์แคท - นายจะไม่เป็นอย่างนั้น
ชาโดว์แคท - นายได้อุทิศตัวเองยิ่งกว่าใครๆ เพราะว่านั่นคือสิ่งที่นายทำปีเตอร์ นั่นเป็นสิ่งที่นายทำเสมอ นั่นเป็นสิ่งที่นายทำในวันนี้
ชาโดว์แคท - และนั่นเป็นสาเหตุว่า ทำไมเราถึงอยู่ด้วยกันไม่ได้อีก
ชาโดว์แคท - มันเยี่ยมนะที่นายจะตายเพื่อฉัน พีท แต่ ฉันอยากได้ใครสักคนที่อย่างน้อยที่สุดจะรู้จักห่วงชีวิตบ้าง

แล้วชาโดว์แคทก็เดินจากโคลอสซัสไป

โคลอสซัสหดหู่แล้วมาจิกก็เข้ามาปลอบ

มาจิก - ฉันเสียใจด้วยนะพี่ มันจะลงเอยด้วยดี
โคลอสซัส - โอ แม่เกล็ดหิมะ เธอรู้ว่าสิ่งที่พี่เห็นเมื่อมองย้อนกลับไปคืออะไร
โคลอสซัส - พี่คิดว่า พี่ได้พยายามเป็นศิลปินมาตลอดชีวิต

" แต่พี่ไม่เคยได้สร้างสิ่งใดที่งดงามอย่างนี้เลย "

บนพื้นดินเป็นรอยกลมและทางยาว ( มองให้ดูเป็นภาพศิลป์หน่อยนะ )

โคลอสซัส - นั่นคือสิ่งที่อยู่ในหัวของพี่ตอนนี้ พี่ ลงเอยด้วยดี หรือเปล่าน่ะหรือ ? พี่ไม่แน่ใจ พี่อยากจำคำว่า ลงเอยด้วยดี เอาไว้ ถ้าหากว่าพี่เคยมีมันนะ

X-ที่ว่าการเมืองซานฟรานซิสโก
ด้านนอกมีตำรวจคุมเข้ม ไซคล็อปส์คุยกับซาดี้อยู่ข้างใน

" มาโกถูกดึงกลับไปหาเจ้าอสรพิษแล้ว ผมคาดว่าเขาได้ถูกส่งไปที่อื่น "
" ถ้ามันเป็นที่นี่อีกครั้ง อย่างน้อยที่เรา เราจะเตรียมพร้อมไว้ "

ไซคล็อปส์ - เรากำลังทำงานกับพลเรือนเพื่อฟื้นฟูความเป็นระเบียบ นั่นยังคงโกลาหลอยู่แต่มันก็อยู่ในความควบคุมได้มากขึ้น
ซาดี้ - งั้นเรายังโอเคไหม ?
ไซคล็อปส์-เรายังโอเค

ซาดี้ - นั่นเป็นการปิดบัญชีไปเรื่องนึง
ไซคล็อป - มันเป็น

ไซคล็อป - ซาดี้ ... ผมรู้ว่าคุณมีแผนถล่มยูโทเปีย

ซาดี้ตกใจตาโตครับเมื่อได้ยินอย่างนั้น

ซาดี้ - สก็อตต์ คุณรู้ว่า มันเป็น--
ไซคล็อปส์ - อย่าวิตกเลย ผมเข้าใจดี ผมรู้ว่ามันเป็นความรับผิดชอบต่อหน้าที่ของคุณ และ มันทำให้ผมตระหนักถึงสิ่งที่อยู่ในใจ

" บางทีคุณรู้สึกว่าร่างกายคุณไม่อยู่ในความควบคุมแล้ว "
ซาดี้ถูกห่อหุ้มด้วยคลื่นพลังสีเหลือง
" ถนนฝั่งตรงข้ามมีคนสัญชาติยูโทเปียหนึ่งคน  นักเทเลพาธี "
มาจิกนั่งส่งพลังคุมร่างของซาดี้อยู่ด้านนอก
" เธอทำให้คุณง่อยเปลี้ย"

ไซคล็อป - ถ้าหากเธอต้องการ เธอสามารถทำให้มันเป็นแบบนี้ได้ถาวรเลย ถ้าหากเธอต้องการ เธอจะสั่งให้คุณยืนและเดินตรงไปที่หน้าต่างแล้วสั่งให้คุณโดดออกไป. เรามีมิวแตนท์อีกหลายคนที่ทำเรื่องคล้ายๆกันนี้ได้
ไซคล็อป - บางทีอาจเป็นการลองทำให้สมองขาดเลือด. บางทีอาจบิดลิ้นหัวใจของคุณแล้วทำให้ดูว่าเป็นความผิดปกติมาแต่กำเนิด

ไซคล็อป - ไม่มีใครสักคนรู้ แต่ คุณจะตายแน่

ซาดี้ก็เครียดล่ะครับ นี่มันข่มขู่กันชัดๆ

ไซคล็อป - ผมชอบคุณมากนะ ซาดี้ และ คุณก็ดีกับพวกเรา และ เราจะทำทุกอย่างที่เราทำได้เพื่อซานฟรานซิสโกต่อไป
(ตบหัวแล้วลูบหลังนี่)
ไซคล็อป - แต่เราจะไม่ยอมเป็นเหยื่ออีกครั้งแน่
(ตบหัวอีกที)

ซาดี้เครียดเลยครับ

ซาดี้ - สก็อตต์ ฉันมีเรื่องสงสัย...

ซาดี้ - น้ำเสียงนั้นเสนอให้หักหลังพวกเราเพื่อความปลอดภัยของคุณ คุณคิดแบบนั้นหรือเปล่า ?

ไซคล็อปหันกลับมา ตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ

ไซคล็ิอป - แน่นอนว่า ไม่ !

หลังประตูมีแม็กนีโตยืนอยู่ ( ผมไม่ได้แปลช่วงฮีโรอิก เอจครับ แม็กนีโตเป็นมิวแตนท์ที่ชาวเมืองซานฟรานซิสโกหวาดกลัวมากที่สุด นี่มันเอามาขู่กันสุด  ไซคล็อปนายชั่วร้ายมาก ผมว่าอสรพิษน่าจะมอบฆ้อนให้ไซคล็อปมากที่สุดแล้ว หรือ มันอาจเป็นจ้าวแห่งความหวาดกลัวตัวจริง  )


แล้วเขาก็เดินเคียงข้างไปกับแม็กนีโต โดยทิ้งซาดี้ไว้ข้างหลัง  
นั่นอาจหมายถึง มนุษย์ไม่สำคัญกับเขาเท่ามิวแตนท์อีกแล้ว - X